Knock, knock... Potem KNOCK, KNOCK!!! Nachalnie i bezczelnie. Siedzę w fotelu i nawet nie podnoszę głowy od lektury. DRRRRRRRRR.... Nieznośny dźwięk dzwonka, który już nie raz mnie przestraszył, i tym razem drażniąco się odzywa. Krótkie przekleństwo i zwlekam się z wymoszczonego kocem siedziska. Otwieram drzwi. Ryzykownie, ze złości, nawet nie patrzę w wizjer.

.

- "Dzień dobry"- odzywa się miło miła pani o o bardzo miłej aparycji. "Nazywam się Dorota i to świetnie, że panią zastałam, bo chciałabym przedstawić taką książeczkę...".

.

Działam całkowicie instynktownie, kręcę głową i stwierdzam przekonująco, że nie jestem zainteresowana.

.

-"Ale dlaczego?"- pani pyta mile ze szczerym zaskoczeniem w głosie. "Czy pani z reguły nie rozmawia ze świadkami Jehowy czy jest pani innej wiary?".

.

Błyskawicznie postanawiam zamknąć kobiecie usta na zawsze i mówię, że jestem niewierząca.

.

Chwila wahania. Czyżby ten scenariusz nie był jeszcze przerabiany na lekcjach z religijnej propagandy?

.

Na klatce gaśnie światło, pani sięga do włącznika, i w momencie gdy rozbłyska żarówka, także i ją coś oświeca. Przypomniała sobie pewnie i odpowiedź na ten wariant nieprzychylnie toczącej się rozmowy.

.

-"Bo wie pani, każdy w swoim życiu traci czasami wiarę... Na skutek różnych okoliczności... Ale...".

.

-"Nie! Dziękuję! Do widzenia!"- uppps, szybka myśl, że to ostatnie wyrażenie było nie na miejscu.

.

-"To ja pozwolę sobie jeszcze kiedyś wpaść i porozmawiać na ten temat. Do widzenia".- miła pani mówi z uśmiechem.

.

SHIT!!!