Czuję jak gonię, lecę, pędzę, a zaraz potem zasypiam bez chwili wytchnienia, bez chwili dla siebie. Muszę się zatrzymać choć na moment, nabrać oddechu, pocieszyć się latem, które bezszelestnie mija sobie obok mnie. Nim się obejrzę już pospadają liście. A jesień przecież już zaczyna powoli grozić. Jabłka, które rodzice przywieźli mi na kompocik, niebezpiecznie zapachniały jesienią. Nie daję się zwieść, że dopiero koniec lipca. Za szkolnych czasów przełom lipca i sierpnia był niezwykle niebezpiecznym momentem. Niby dopiero środek wakacji, ale jednak już bliżej niż dalej.
.
Od poniedziałku rozpoczynamy więc urlop- jakoś się udało to wszystko zgrać do kupy, żeby razem, żeby choć kilka dni. Sam na sam ze sobą i Dominiczkiem- pierwsze nasze wspólne wakacje. Na razie zupełnie bez planów, ale na pewno pojeździmy z Dominiczkiem po okolicy starając się jak najbardziej urozmaicić mu tych kilka wspólnych dni. A że dzień zaczął sie ponuro i deszczowo, a nie ma niczego lepszego na taki blues niż dawka dobrej muzyki, zapraszam wszystkich do posłuchania "Twentysomething"- Jamie Cullum. Wsłuchajcie się w tekst- to chyba opowieść o każdym z nas.
After years of expensive education,
a car full of books and anticipation,
I’m an expert on Shakespeare and that’s a hell of a lot
but the world don't need scholars as much as I thought.
Maybe I'll go travelling for a year,
finding myself or start a career.
I could work for the poor though I’m hungry for fame
we all seem so different but we're just the same.
Maybe I'll go to the gym, so I don't get fat,
aren't things more easy with a tight six pack?
Who knows the answers? Who do you trust?
I can't even separate love from lust.
Maybe I’ll move back home and pay off my loans,
working nine to five answering phones.
Don't make me live for my friday nights,
drinking eight pints and getting in fights.
I don't want to get up, just let me lie in,
leave me alone, I'm a twenty something.
Maybe I'll just fall in love that could solve it all,
philosophers say that that’s enough,
there surely must be more. Ooooh
Love ain’t the answer nor is work,
the truth eludes me so much it hurts.
But I’m still having fun and I guess that's the key,
Bruno to właściwie moje odkrycie roku, a zawdzięczam to I.nnej, która wrzuciła pewnego dnia na swego bloga piosenkę "Les Temps des Cathedrales" z musicalu "Notre Dame de Paris", śpiewaną właśnie przez Bruna Pelletier. No i cóż, stało się - miłość od pierwszego przesłuchania. Choć co by nie mówić, Bruno to także kawał niezłego ciacha :)
